Historia boksu #9 – Tom Jones

Tom Jones przeszedł do historii boksu, nie tylko jako świetny zawodnik, ale także i jako znakomity sekundant. 

MC Tom Jones

Tom „Paddington” Jones urodził się w 1766 roku w dzielnicy Paddington należącej do Londynu. Tom w swoim życiu pełnił funkcję mistrza ceremonii na kortach tenisowych, gdzie odbywały się wydarzenia bokserskie. Często był on ich organizatorem i pomagał przy ich realizacji. Dodatkowo sam był pięściarzem i szkolił swój fach u znanego zawodnika Toma Johnsona, który dostrzegał w nim talent.

Podczas swojej kariery Jones był zaliczany do zawodników kategorii lekkiej, jednakże według dzisiejszej klasyfikacji mieściłby się on w limicie kategorii półśredniej. Charakteryzował się on szczupłym wyglądem i bardzo wysokim wzrostem jak na swoją wagę. Pierwszą znaczącą walkę w karierze Paddington stoczył z Nedem Holmesem w 1785 roku. Niestety to starcie przegrał przez swoje niedoświadczenie i młody wiek. Jednakże zdołał się Holmesowi zrewanżować już rok później 19 grudnia 1786, kiedy to łatwo go pokonał. Niestety szczegóły tego pojedynku nie są znane.

Wielkie walki

W 1786 lub 1787 roku Paddington zmierzył się z członkiem armii brytyjskiej Aldridgem za 2 gwine. Walka trwała aż 60 rund, po których Tom Jones ostatecznie wygrał. Niniejsza potyczka rozsławiła nazwisko Jonesa w kręgach towarzyskich Londyńskich pięściarzy i otworzyła mu drogę do starcia z Calebem Ramsbottomem, o którym pisaliśmy już w poprzednich artykułach. Odbyło się ono 14 maja 1792 roku w Smitham Bottom i zakończyło się remisem po 30 minutach. Z doniesień wynika, że Ramsbottom, był bardzo niezadowolony z werdyktu i dał się w krótką sprzeczkę z Paddingtonem.

Później Jones walczył z zawodnikiem pochodzenia żydowskiego Keely’em Lyonsem. Walka odbyła się 10 maja 1794 roku w Blackheath i od samego początku była bardzo wyrównana. Jednakże Jones wyszedł z niej zwycięsko. Rok później doszło do rewanżu pomiędzy panami, w którym to Paddington ponownie rozgromił Keeyla do 9 rundy. Następnie Jones latem roku 1795, zmierzył się z Harrisem, który po 20 minutach uciekł z ringu i ukradł nagrodę za walkę.

Do jego najsłynniejszej walki doszło 12 kwietnia 1799 roku z Jemem Belcherem. Starcie odbyło się w Old Oak Common Wormwood Scrubbs o nagrodę wysokości 50 funtów. Belcher przystępując do niniejszej walki miał zaledwie 19 lat, jednakże wykazał się w niej wielkim sprytem i po siedemnastu rundach pokonał 30-letniego Jonesa. 

W pierwszej rundzie zarówno jedna, jak i druga strona wykazała się znaczną wiedzą, umiejętnościami i doświadczeniem […]. Była to czysta walka przez cały czas […] i można ją uznać za wzór do naśladowania dla pięściarzy. […] Ósma i dziewiąta runda była zacięta, ale w dziesiątej rundzie Belcher zadał kilka potężnych ciosów z szybkością błyskawicy. […] Mimo to Jones szlachetnie walczył o zwycięstwo przez okres trzydziestu trzech minut, zanim się poddał. – współczesny raport z walki.

Tom Jones kończy z boksem

Po dotkliwej porażce z Belcherem, Jones dalej walczył. Dokładnie 31 lipca 1801 roku zmierzył się z Isaakiem Bittonem. Tom przez pierwsze 20 minut starcia doskonale sobie radził, jednakże Bitton niespodziewanie uderzył za ucho Jonesa, po którym ten od razu padł i poddał walkę. Kilka miesięcy później Jones walczył z George’em Nichollsem w Norwood. Starcie zakończyło się remisem, po nieprzepisowym obaleniu Jonesa na ziemię. Ostatnią walkę Tom Jones stoczył 6 sierpnia 1805 roku z pewnym Żydem, z którym miał poważne zatargi. Jones po ciężkiej walce ostatecznie pokonał swojego przeciwnika. 

Po swojej ostatniej walce Tom Jones zajął się karierą sekundanta. Występował w narożniku m.in. u takich pięściarzy jak: Jack Randall, Tom Molineaux i Peter Crawley. Zmarł 22 sierpnia 1833 roku w wieku 67 lat. Został wpisany do Międzynarodowej Galerii Sław Boksu w 2010 roku¹. 

1. Źródło informacji do artykułu: https://en.wikipedia.org/wiki/Paddington_Tom_Jones ↩︎