Historia boksu #13 – Paddy Duffy

Paddy Duffy był nie tylko ekspertem od butów, ale także i niezwykle twardym wojownikiem. O to jego historia…

Pucybut z Bostonu

Paddy Duffy urodził się 12 listopada 1864 roku w Bostonie. W młodości podejmował się rozmaitych prac, jednakże najczęściej czyścił on buty w saloonie w dzielnicy West End. W wieku 19 lat stoczył on swoją pierwszą wygraną walkę 1 lutego 1884 roku ze Skinem Dohertym i od tamtej pory postanowił, że zajmie się on sportem na dobre.

Wraz z biegiem lat kariera Paddyego nabierała rozpędu. W kolejnych walkach trzykrotnie mierzył się on ze swoim imiennikiem Paddym Sullivanem. Dwie pierwsze walki były remisowe, jednakże trzecia przypadła na korzyść Duffyego. Następnie 19 grudnia 1884 roku przegrał on z potężnie bijącym Jackiem McGee’em. Walka pomiędzy zawodnikami była krótka i bardzo brutalna. Jack już w drugiej rundzie trafił czysto Paddego i go znokautował przy obecności stu osób.

Po przeprawie z McGeem, Duffy mierzył się w ringu z Walterem Edgartonem. Pierwsze dwie rundy dobrze układały się dla Paddyego. Na początku walki Duffy zdołał powalić Edgertona, a następnie zdominował go zwinnością i szybkością zadawanych ciosów. Ostatecznie starcie zakończyło się przez decyzję sędziów, gdyż odbywało się na zasadach Queensbury.

Niecałe dwa miesiące później Duffy zremisował walkę z Billem Dunnem. Odbyła się ona 1 marca 1887 roku w Theatre Comique w Filadelfii. Paddy w tej walce, był bardzo aktywny i często bił ciosy na korpus. Natomiast jego rywal notorycznie ratował się z opresji klinczem, czym skutecznie utrudniał Duffemu rozwinięcie kombinacji. Po walce redakcja The Times of Philadelphia pisała, że to Duffy był lepszy w tej walce, jednakże sędzia niesłusznie ogłosił remis.

Później Duffy mierzył się aż czterokrotnie z Jackiem McGintym. W tych starciach Paddy dwukrotnie remisował i wygrywał ze swoim oponentem. Walki z McGintym według doniesień były bardzo zacięte. W ostatniej z nich Duffy zdołał pokonać go przez techniczny nokaut przy publiczności 300 osób.

Paddy Duffy mistrzem!

Walka mistrzowska odbyła się 30 października 1888 roku pomiędzy Duffym a Williamem McMillanem. W tamtym czasie McMillane był uważany na terenie Stanów Zjednoczonych, za mistrza świata kategorii półśredniej. Walkę po czternastej rundzie zdominował Duffy, brutalnie rozbijając swojego przeciwnika. McMillane widząc, że jest na skraju nokautu w siedemnastej rundzie, zadał nieprzepisowy cios głową, za co został przez sędziów zdyskwalifikowany.

Prawdziwe mistrzostwo świata, jednakże Duffy zapewnił sobie rok później, gdy wyjechał do Wielkiej Brytanii. To tam właśnie 29 marca 1889 roku doszło do jego 45-rundowego starcia z Tomem Meadowsem. Nagroda za zwycięstwo w walce opiewała na zawrotną jak na tamte czasy sumę 1000 dolarów. Pomimo wielkiego splendoru i stawki wydarzenia, kibice byli bardzo z niego niezadowoleni. Według doniesień reporterów z tamtego okresu walka w końcowych rundach była bardzo nużąca. Gdyż panowie, zamiast boksować, to opierali się o słupki z wyczerpania. Ostatecznie Duffy wygrał walkę przez dyskwalifikację w ostatniej rundzie. Meadows wiedząc, że nie jest w stanie pokonać, rywala, faulował już od 10-rundy. Dodatkowo w końcowych rundach leżał kilkukrotnie na deskach.

Po zdobyciu „oficjalnego” mistrzostwa świata kategorii półśredniej Duffy stoczył tylko trzy pojedynki, które miały charakter wyłącznie pokazowy.

Śmierć na suchoty…

Paddy Duffy zmarł w bardzo młodym wieku, gdyż miał zaledwie 25 lat. Przyczyną jego śmierci była gruźlica, która zabrała mu życie 10 lipca 1890 roku, czyli zaledwie rok po walce z Meadowsem. Duffy odszedł w swoim domu przy 5 Endicott Court w North Boston. Spoczywa on na cmentarzu Holy Cross w Malden. 

Został wprowadzony do Międzynarodowej Galerii Sław Boksu w 2008 roku z bilansem (33-3-21, 18 KO)¹.

1. Źródło informacji do artykułu: https://en.wikipedia.org/wiki/Paddy_Duffy ↩︎